Je kent het werk en de vertrouwde plek
waar je na zoveel jaren bent als thuis:
gereedschap, schaafsel en de donkere vlek
die zich gevormd heeft; een metalen buis
draait machinaal met monotoon geruis.
Het moet gebeuren en je denkt niet na,
je weet alleen de vorm: ik werk, ik sta.
Maar als ik naar je armen kijk, je hand
die een verlngstuk is, dan vraag ik: ga
je ooit hier weg, vind je een eigen land?
Adrieke Göbel
Vorig gedicht: Rome [1974] volgend gedicht: Mon P.