de nacht wordt donker ―
in stilstaand rijstveldwater
spiegelt de melkweg
Izen, † 1770
de nacht verdiept zich,
zo ook de slaap in dorpen ―
geruis van water
Taniguchi Buson, 1715-1783
Simon Buschman
Innerlijke dialoog
1
een kom frambozen,
met wie delen? wat er meer
aan toe te voegen?
of stuivertje wisselen,
mijn handen laten rusten
bij een open brug
zwom ik naar de overkant,
klom de kade op
duivenvluchten rond de kerk
in een ommuurde stadswijk
* * *
ik ben ‘een elders’ –
dat vraagt zoektochten, uit zich
in vergezichten
vleugelgeruis bij maanlicht
met sterren vàn en náást me
2
want ook: een stad trekt
leegte aan; in een gehucht
naar iemand uitzien
momenten lossen zich op,
mijn jeugd bleef, werd tot ‘duur’
na elke windvlaag
sterft de suizeling tot niets
waarin ook ik besta
zinnen leggen me open,
houden de taal onderhands
* * *
liever aan zee
geuren – van ver – dwalen
cactusbloei binnen
dat langzame doet ertoe:
opgaan in hoe water ruist
Foto: René Rhee
Simon Buschman:
Job Degenaar, een dichter, prozaïst, musicus, schrijft zijn reflectie ook vanuit de twee melodieuze openingshaiku’s; een van Izen en een van Buson. Zowel ‘spiegelt de melkweg’ als ‘geruis van water’ zijn een in zichzelf bewegend toestandsbeeld.
De monorenga leeft in de reflectie toe naar het ‘opgaan in het al’, het uiteindelijke in zichzelf bewegende toestandsbeeld. De cyclus is dan rond. De lemniscaat heeft zijn vorm voor de ruimte en zijn tijdsaanduiding in het begrip eeuwigheid gevonden.
Ook in deze derde monorenga gaat het om zowel een a-partner als een b-partner die zowel elkaars tegenpolen zijn als elkaar in menig opzicht aanvullen; en zeker ook versterken. De a-partner is ‘een elders’, de b-partner is ‘deze hier’. Interessant is waar de verbindingsbruggen zich bevinden. Deze zijn, eenmaal gebouwd, vaste gegevenheden.
Vorige reflectie: Geen waartoe Volgende monorenga: Persoon en Personage – Simon Buschman