Simon Buschman
Innerlijke dialoog
1
zeegeuren schuiven
naar een stulp, in de oven
gaart een schaapsbout na
met haar handen in de zij
volgt zij vluchten ooievaars
op het zandstrand staan
hier en daar plukken onkruid,
minnetjes in bloei
hij buigt zich er naar over
zijn hond jaagt wat meeuwen na
* * *
het akkergewas
wil amper meer gedijen
– de hitteweken
onder de vijgenbomen
wordt stilzwijgend afgewacht
2
in ginds gehucht komt
eens per maand een postbode
de zandweg groeit dicht
het kapelgeklepel valt
op een dag stil, het miezert
de laatste oudjes
worden verhuisd ― in kamers
nestelen vogels
onkruid woekert voort, distels
in de smalle achteroms
* * *
een voorbijganger
raakt ontroerd, gaat er wonen
― voelt geschiedenis
en, het is nu een knooppunt
van heuvelwandelroutes
Foto: René Rhee
Simon Buschman:
In menig Spaans plattelandsgehucht (ofwel: een kleine leefgemeenschap) lijken heel veel ‘dingen voorgoed geregeld en vastgelegd te zijn’. Je vraagt je daarbij af wat zich in die gemeenschap zélf zoal afspeelt.
Dat blijken tussen alles door vaak magische momenten te zijn, krachten van buitenaf en binnenuit; en de wisselwerking ervan, zoals weersinvloeden, hoog getij, stormen in de lente, maanziektes e.d.
In die eeuwenoude gemeenschappen horen zoveel onvatbare zaken en gebeurtenissen bij de ziel van die natuurgemeenschap;* ze leven in het hart, in de ziel van de bewoners.
Met diep ontzag heb ik dergelijke leefgemeenschappen ervaren, vooral toen ik er op den duur binnen mocht komen; en dat juist omdat ik mij afwachtend opstelde en zíj mij (ietwat) gingen vertellen.
* Meteorologie van het innerlijk, Kris Pint, Boom, 2020