Rond mijn vijfenveertigste krijg ik te horen dat ik een chronische aandoening aan mijn nieren heb, deze zou rond mijn zestigste tot dialyse leiden. Vijftien jaar lijkt een lange tijd, maar ineens komt die leeftijd erg dichtbij. Ik werd nerveuzer, ondanks dat de uitslagen bij controles nog goed waren. Er was alleen de bijwerking van een chronische vermoeidheid.
de diagnose
langzaam loop ik terug
door de draaideur
Rond deze tijd kocht ik op een tweedehandsboekenmarkt een Engelstalige bundel met haiku’s van de Japanse haikumeester Buson. Ik probeerde de haiku’s naar het Nederlands over te zetten, maar merkte al snel dat er in mijn vertaling veel betekenis verloren ging. Maar, geraakt door het genre besloot ik zelf ook haiku te gaan schrijven. Vol enthousiasme ging ik me meer verdiepen in Japanse poëzie en kwam op mijn zoektocht al snel op de toenmalige website van Simon terecht, onze eerste – eenzijdige – virtuele ontmoeting.
Mijn eerste haiku’s hadden alle kenmerken van iemand die zoekende is, zowel op taalgebied, als wat betreft de onderwerpen. Alle open deuren passeerden de revue. Desondanks had ik er veel plezier in en merkte dat de geestelijke neerwaartse spiraal waarin ik was beland verbeterde.
Foto: Henk van der Werff
aan het uiteinde
van het lange vliegertouw
een brede glimlach
Voor het maken van een haiku heb je dezelfde eigenschap nodig als voor een andere hobby van mij – fotograferen. En deze eigenschap is: zien! Iedereen ziet wel wat er gebeurt in de wereld om zich heen, maar, registreer je dit ook! Een fotograaf of een haikudichter registreren dit wel en maken er vervolgens iets eigens van – een foto of, als je taalgevoelig bent, een haiku.
Langzamerhand kreeg is de slag te pakken en werd mijn werk regelmatig opgenomen in Vuursteen, een kwartaaltijdschrift voor Japanse poëzie. Ik schrijf zowel haiku als haibun. De eerste virtuele ontmoeting met Simon werd uitgebreid naar een wederzijds contact wanneer Simon mij een mail stuurt met de vraag of ik samen met hem een renga wil schrijven. Een vijftal resultaten van onze poëtische dialogen is te lezen bij de rubriek dialogen op deze website.
Inmiddels ontmoeten Hilda en ik Simon en Carla regelmatig.
Foto: Henk van der Werff
Na mijn zestigste – de leeftijd waarop ik had moeten dialyseren, meldde ik mijn nieuwe specialist dat het kennelijk goed met me ging omdat mijn situatie nog steeds niet verslechterde. Nogal verbaasd vertelde hij me dat mijn situatie wel een chronisch probleem is, maar met medicatie waarschijnlijk stabiel gehouden kan worden.
Inmiddels ben ik gestopt met werken, heb de vermoeidheid onder controle met een – vegetarisch – dieet, en ondanks een andere chronische aandoening, reuma, die er op mijn pad bij is gekomen, heb ik de energie om andere hobby’s die zijn blijven liggen weer op te pakken: het maken van websites, het opmaken en uitgeven van boekjes, fotografie, en nog veel meer.
Vorige bijdrage: Nicole van Overstraete