Foto: René Rhee
Zoals steeds meer mensen mooi kunnen schrijven, kunnen steeds meer mensen (eveneens) mooi fotograferen. Dit schept de unieke mogelijkheid dat uit een tekst een beeld of uit een beeld een tekst ontstaat. En dan gebeurt er écht iets bijzonders! De foto & tekst of tekst & foto gaan namelijk in elkaar op en vormen dan tezamen een voorbeeld van wat vanaf nu genoemd wordt: Taal & Beeld.
ergens aan een stam
hechtte zich een zwam – los van
of dat gezien wordt
Foto: Simon Buschman
Het Nederlands Openluchtmuseum, Arnhem, ontving bij het eeuwfeest, 2015, een kunstwerk waarin de mens en zijn medemens in hun eigen omgeving centraal staan: kleine geschiedenissen, grote gebeurtenissen, gesprekken over de meest verschillende tijdlijnen, historische en curieuze vondsten. Teleurstellingen, verwachtingen. En wat wij blijven koesteren.
Foto: René Rhee
Deze website heeft er iets van, zij het op bescheiden wijze, op een eigen manier. Vertellingen, door mij ‘als in een handpalm’ geschreven (Yasunari Kawabata), verweven met de Japanse verzen tanka en kyoka, sedoka, haiku en senryu; vaak Spaans getint (*).
Handpalmvertellingen, ook bekend als zkv – zeer kort verhaal; een wat droge aanduiding.
Dat geheel als een autofictie: het zoeken naar de eigen werkelijkheid en het levensgevoel van wie in een vertelling beschreven worden; soms wél bij naam genoemd; opgetekend in gebeurtenissen en omstandigheden ‘die waarachtig dienen te zijn’ (Margriet de Moor); bij wie/waarbij ik op enigerlei wijze betrokken was of ben, zij het dus vaak fictief.
Daar, aan droogrekken
hangen ze, buiten bereik
van ruwe golven;
maar hun krachtige staarten
zijn nog altijd van de zee.
Al heel lang heb ik een liefde voor beeldgedichten. Het beeld en het gedicht staan naast elkaar, beïnvloeden elkaar, maar kunnen tevens op zichzelf bezien en gelezen worden. Die ervaring is in de website uitgewerkt met: foto’s & teksten. Ooit noemde ik dat Taal & Beeld; en ziehier, het is nu de leidraad in het geheel geworden: foto’s en teksten in wisselwerking met elkaar.
Ik noem hen tezamen een coïncidentie: een min of meer toevallig samenkomen van een beeld (foto) en een taaluiting (tekst); ofwel géén tweespan. Wel gelijkend op een symbiose, een ecosysteem.
Tezelfdertijd kijken zij ieder óp van hun ontmoeting, laten het ‘zomaar en wederzijds’ gebeuren, zien dan wel waar dat toe leidt, hoe verrijkend dat kan zijn, ook steeds méér zou kunnen worden.
(*) Van 2012 tot medio 2019 woonden Carla en ik in Zuid-Spanje, in het kustdorp Islantilla, op een heuvel dichtbij de weidse Atlantische Oceaan. In menig opzicht sloot dit aan bij mijn individuele woestijntochten; ooit! Tijdens die tochten voelde ik hoe bijzonder ‘het en ons leven’ is. Zoals:
“… Ik ken de lange, dagenlange uren tijdens oogverblindende zandstormen, het wonder van een pasgeboren gemzenjong of het eenzaam sterven van een steenbok, terwijl de gieren al cirkelen; de onuitsprekelijke pracht van mineralen, allerlei gesteenten, dalen, heuvellijnen; de uitputtende hitte die mij het hier-en-nu mijn kleinheid laat beseffen of in een onverhoedse crisis doet belanden; de kalme koelte van woestijnochtenden. Bovenal: het troostend landschap. …”. En de mensen die er verblijven, ook ik. “Ik zou het landschap willen zijn dat ik beschouw.” Simone de Beauvoir
Volgende pagina: Voorwoord Erik Heijerman