Zie ik hoe de maan
schijnt op myriaden paden
van mensenverdriet,
dan weet ik: niet ik alleen
moet de herfst toebehoren.
Fujiwara no Okikaze, circa 900-950
geen licht ding is het
als mens te zijn geboren –
in naherfst levend
Kobayashi Issa, 1759-1831
Al gaan de golven
almaar rijzend en dalend
over de maan heen,
spiegelend in de herfstzee,
zijzelf blijft onveranderd.
Kiyowara no Fukayabu, circa 900-950
zij wordt gebroken,
keer op keer – toch blijft de maan
diep in het water
Choshu, 1853-1932
Foto: René Rhee
Simon Buschman
Innerlijke dialoog
een duif in duikvlucht –
dan die wiekslag, scherp zwenkend
tussen stammen door
direct ook: vroeger als kind
dat rennen voor je leven
* * *
totdat er wolken
voor de maan schuiven, staat zij
in een rietkraagplas
traag vult de luchtvergrijzing
heel het spiegeloppervlak
na lange uren
breekt met regens daglicht door –
voor hoelang, tot waar …
voortgekomen uit een niets
blijft dit-hier-zijn ongewis
* * *
tot zolang ademt
het leven met wat tijd heet*
in en rondom ons
ik ga naar zee, hoor de vloed,
volg het eb naar dood getij
* Het mysterie van de tijd, Carlo Rovelli, Prometheus, 2018
Vorige monorenga: Simon Buschman – De roerdomp, een sprookje