Foto: Pierre Emanuel
What’s in a name… Lady Guinevere, de sterke, beroemde vrouw uit de Arthursage. Die gered werd van de executie. Als je hoort waarom ze zo is genoemd dan is de naam heel goed. Na in eerste instantie serieus wat weerstand, ideeën voor een andere naam waren er al. En dan blijkt ze ook nog eens naar haar naam te luisteren. Het bleef dus Gwen.
Gwen, een hevig getraumatiseerde, want ernstig mishandelde Heilige Birmaan. Ze had het leven zo goed als opgegeven toen ze werd weggehaald bij degene die haar dat had aangedaan. Samen met haar beide ouders. Een jaar liefdevolle verzorging door een vrouw die daar inmiddels haar levenswerk van heeft gemaakt. Zo bijzonder.
Wekenlang ging ze iedere dag met Gwen onder de douche. Ze had schurft. Haar ouders waren zodanig geestelijk verminkt dat die nooit meer herplaatst konden worden. Voor Gwen hield ze de optie open, mits ze de juiste personen voor haar zou tegenkomen. Dat waren wij uiteindelijk.
Gwen is nu sinds november 2021 bij ons. En ze wordt steeds meer een blije en gelukkige kat. Aanvankelijk was ze schuw, wantrouwend, bang. Trok zich terug, liet zich niet zien.
Opnieuw een klein trauma, de verhuizing naar ons toe. Maar we gaven haar alle tijd en ruimte. En zo kreeg ze haar vertrouwen in de mensheid terug. Ze is er nog niet, maar ze maakt enorme stappen. Dappere poes. Ze is nu vrolijk, rent in de ochtend voor mij uit naar beneden na in haar ogen veel te lang wachten voor er iemand opstaat. Dribbelt door de kamer. Ze lijkt wel alles uit het leven te willen halen, de verloren tijd in te willen halen. Ze is grappig, nieuwsgierig, aanhankelijk en speels. Wij noemen haar ook wel ‘de kleine clown’.
Heilige Birmanen zijn behalve heilig (tempelkat van Birma volgens de legende) vooral ook lief, zachtaardig, intelligent, sociaal en mensgericht. Dat geldt ook allemaal voor Gwen. Ze kan je met haar prachtige blauwe ogen indringend aankijken. Om vervolgens een stoute blik te krijgen. Ze wil zo graag spelen, en weet zich dan geen raad met haar houding, net als met haar affectie. Bijten of likken, het is ingewikkeld. Dus wisselt ze het maar af. Met haar voorpoten, gehuld in ‘sokken’, kan ze rake klappen uitdelen, zonder gebruik van haar nagels. Boksen noemen we het, allemaal goed bedoeld.
Ze neemt een voorbeeld aan Saar, probeert haar in alles te kopiëren. Eten, aanhalen, plekken om te liggen. Voor Saar niet altijd even makkelijk. Het huis is niet meer van haar alleen. En al eten ze gezusterlijk samen, soms moet er even geblazen worden. Dan zie je Gwen bijna teleurgesteld kijken. “Ik wil alleen maar spelen en gezellig doen” lijkt ze te willen zeggen. Om zich er dan maar bij neer te leggen, en het meteen ook weer te vergeten./font>
Foto: Pierre Emanuel
Iedere ochtend herhaalt zich hetzelfde ritueel. Ik ben al met Gwen beneden, ze heeft wat gegeten. Dan gaat ze zitten wachten tot Saar met Marianne beneden komt. Zodra ze iets hoort, gaat ze in een hinderlaag achter de deur zitten. Om Saar te verrassen. Soms lukt dat, soms niet. Dan is ze net te laat. Geen probleem, lijkt ze dan uit te stralen. De dag is begonnen, en hoe mooi is dat!
Het leven met Gwen is een feest. Het is iedere dag weer geweldig om te zien dat ze zich thuis voelt en weer gelukkig is. Vriendschap met ons heeft gesloten.
En wij zijn blij dat ze op ons pad is gekomen en wij haar dit leven kunnen geven. Wat ze verdient.
Pierre Emanuel
Vorige bijdrage: Job Degenaar volgende bijdrage: Erik Heijerman