In zwartwitte beelden, gedrukte teksten,
in loodlucht en zurige dampen
ligt voor hem hartstochtelijk leven verborgen.
Als alchemist zocht hij onder letters en tekens,
achter symbolen van licht en donkere vlakken,
in lijnenspel het eeuwig verdwijnpunt.
Nu rusten zijn handen, zit hij voor de lens.
Thuis uit het ziekenhuis – in hittegolf –
een dag op bezoek bij zijn verleden
zoekt hij in kranten en post zijn tijd van
samenleven in dit huis, zijn gedrevenheid.
Diepe slaap vindt hij in bed, zijn eigen;
ontspannen uren die eeuwigheid maken:
ik begin het sterven een beetje te leren.
Marjan van der A
Volgend gedicht: Van een vader het beeld