van ver en nabij
ruisen de watervallen
en valt er blad neer
Matsuo Basho, 1644-1694
dan hoor ik van ver
langverwachte voetstappen
in het dorre blad …
Taniguchi Buson, 1715-1783
1 Marthe Tensen, Engeland
Simon Buschman, Zuid-Spanje
in het heuvelland
met cirkelende buizerds
sleept mijn dag zich voort
het is aan de hoge wind
hoe die de wolken stapelt
stilaan wordt het herfst
― of dat buiten mij omgaat
ik dan mijzelf vergeet
van zo vroeg al wiegt de wind
een spinnenweb, rijk aan dauw
2 Simon Buschman, Zuid-Spanje
Marthe Tensen, Engeland
het miezert ― elk zicht
krijgt een zekere magie,
wasem op een raam
bedachtzaam schrijf ik een naam
die spoedig weer vervluchtigt
aan de overkant
staat in de buurt waar ik woon
een deur op een kier
even naar die buurvrouw ― of:
ik laat de dingen achter
3 Marthe Tensen, Engeland
Simon Buschman, Zuid-Spanje
dwars over velden
kruisen de paden elkaar
– als een snelle groet
de bovenwind laat wolken
soms tegendraads gaan – jij, ik
ik zie naar haar om:
is het een luchtspiegeling
die zij voor mij is?
twee kauwen in de dakgoot
babbelen samen wat af
Foto: Henk van der Werff
Marthe Tensen:
Toen we aan ons renga-proces begonnen, bevond ik me in een lastige levensfase. Tijdens het renga-schrijven werd me duidelijker: het gaat niet alleen om de nare, nogal belastende omstandigheden maar meer om mezelf, ‘om die ik ben (geworden)’, om hoe ik mezelf zie, mezelf ervaar. Ik besefte dat ikzelf de kernvraag was/ben. En daar kon/kan ik mee verder.
In de renga leerde/leer ik – naast allerlei alledaagse maar interessante, ook vertederende momenten – eveneens mezelf meer serieus te nemen, mezelf te plaatsen in een sociale omgeving, midden tussen anderen. Daar sta ik nu; méér ontspannen en méér de moeite waard; ook voor mezelf! En – ik schrijf nu graag renga’s; in de woorden van jou, Simon:
het is aan de hoge wind
hoe die de wolken stapelt
Foto: René Rhee
Maar, in de loop van de tijd begin ik toch te merken, mede dankzij onze contacten, dat mijn prettige omgevingsgevoel voor een deel nogal passieve aanpassing is: ik wil zo graag bij anderen horen en tevens dat anderen mij aardig vinden. Mijn sociaal gedrag heeft iets (of misschien veel) van camouflage. Een schok van herkenning. Ofwel: ‘Wat wil en durf je voor jezelf?’, vraag je mij. En zo begint een nieuwe fase in mijn leven, aanvankelijk onthutsend, daarna verrassend – en dan almaar dichter bij mijzelf.