Lang kun je niet naar de zwarte zonnen
in de ogen van een vader kijken.
Ze zouden je verblinden.

Lang en radeloos luisteren
naar wat kinderen vragen
roept weemoed op.

En onmacht
die niet te stuiten is.

Woedend zwijgt hij naar de maan.

Jan Boerkoel

 
 

Vorig gedicht: Ingelijst rood          volgend gedicht: Niet weten