Mijn vader had het kunnen zijn
maar niet meer dan dat
hij leek op wat ik draag in mij
Verlost het beeld
Groeft het gelaat
en toch zo jong verdwenen
de vrouwelijke kant
Verdekt
Gesteld
alsof het niet bestond
dan in het slanke lijf
verwonderd vastgekleefd
De nimf als golven in zijn haar
Maar wie is meer geheim
taal dan tussen twee gelieven zelf?
Mijn vader had het kunnen zijn
Kees van Meel
Vorig gedicht: Blauw is het licht van de vader volgend gedicht: Sonate