Kerst 2024. Ik heb mijn kinderen met kroost én aanhang uitgenodigd voor een lunch, voorafgegaan door koffie, gevolgd door een borrel. Met een paar kleine cadeautjes voor de gezelligheid. Alleen mijn oudste kleindochter heeft haar vriendje bij zich. Mijn eigen vriend zal pas bij de borrel verschijnen. Mijn zoon en dochter zijn op dit moment partnerloos.
alles staat gereed
bij de gedekte tafel wacht ik
op gezelligheid
ver weg spuwt een stille vuurpijl
kleurrijke sterrenregens uit
We zitten met zijn zevenen aan tafel. Je zou zeggen: rustig genoeg. Voldoende ruimte om goede gesprekken te hebben. Niets is minder waar. De allerjongste, 12 jaar oud, is – volledig ongegrond – bang dat ze ongehoord zal blijven. Ze is met haar ADHD trekjes flink aanwezig. Soms te. Dan krijgt ze een reprimande.
Voor een bordspel is de tijd te kort en de tafel te vol. Dan komt diezelfde allerjongste met een idee. Iedereen vreest dat het weer een raar spel zal worden. Met een serieus gezicht vraagt ze of we deze keer één voor één willen uitspreken waar we dankbaar voor zijn. Na een beetje ongemakkelijk gegiechel van sommigen wordt dit rondje dan toch gedaan. En zelfs met een extra rondje waar elk van de zeven zich rechtstreeks richt tot elk van de andere zes en dan aangeeft op welke manier hij/zij dankbaar is voor het bestaan van die ander. Heel persoonlijk. Heel mooi. Na deze rondjes slaat de ADHD weer toe en springt ze heen en weer door de kamer.
Wanneer ik iedereen heb uitgezwaaid, sta ik met een ontplofte keuken na te genieten, dankbaar voor dit gezin, dat zo niet standaard, zo bijzonder en van zo’n onschatbare waarde is.
winterse regens
de Camelia, vol dikke knoppen,
buigt mee
Inge Steenmeijer
Reflectie
De eerste tekstregels schetsen de situatie: kerst met de familie. In weinig woorden wordt de informatie ons toegespeeld. Het gaat de schrijfster om de essentie, zonder franjes.
We zien – zo vertelt de tanka – Inge aan tafel zitten, in afwachting van een feestelijke lunch. Dit roept een vertrouwd gevoel op … die spanning, die stilte juist voordat de bel zal gaan en allen het huis met hun aanwezigheid zullen vullen. De setting wordt poëtisch versterkt door het beeld van een vuurpijl met sterrenregens.
Vervolgens gaat, zoals in het theater, het doek open en begint het verhaal. Waar het initieel ging over verlangen, verwachting, gooit de allerjongste, ADHD, roet in het eten; vraagt zelfs om een reprimande. Hierdoor blijven een bordspel en goede gesprekken aanvankelijk uit. Maar: diezelfde allerjongste vraagt dan om elkaar te vertellen waar je dankbaar voor bent. Dankzij die uitwisselingen ontstaat er een sfeer van aanvaarding – een aanvaarding, los van oordelen.
Hiermee wordt aangegeven dat in het hart van vele kleine dingen ook schoonheid schuilt. Dit vertaalt zich in het besef dat we het nodig hebben om te voelen en om gevoeld te worden. Hiermee ervaart de schrijfster dan ook wat het leven met het ‘buitengewone’ gezin voor haar betekent.
De haiku illustreert voor mij de natuurlijke ordening van het leven, de overdracht van de ene generatie naar de andere, van het oudere naar het prille. Maar vooral: Inge kijkt naar buiten … naar de camelia … en ervaart dat ondanks alles …
Chris Van de Rijck
Vorige tanhaibun + reflectie: Joanne van Helvoort + Annemiek ten Have Volgende tanhaibun + reflectie: Simon Buschman + Annemiek ten Have