Een zoele avond,
de rijke sterrenhemel,
een waas rond de maan;
mijmertijd – die kruidengeur
van het pas gemaaide gras.
Zomaar ineens. En niet dát het gebeuren moest. Het vond plaats in onze tuin. Zo rond een uur of elf. Bij bijna volle maan.
Het was gisteravond: al weken zomer hier, echt te lang om nog van ‘hartje zomer’ te kunnen spreken. Wonen in Zuid-Spanje heeft invloed op je taalbesef en hoe je het dan zegt: een langgerekte zomer is gewoon ‘onze zomer’ – met die pracht aan lichtval. Die oplopende zonnewarmte, overgaand in hitte. En laat in de avond dat lome.
Ver langs de velden
slaan de winden hun wegen
over pampasgras;
in het zoele avondlicht
gaat de zon langzaam onder.
Vrouwe Jusammi Chikako, ca. 1300
Hier in Residencia La Cigüeña (een park voor senioren) is tussen de buren ter rechterzijde en ons een fraaie border aangelegd. Een palm met korte stam, allerlei planten en gewassen die stevig groeien, veel bladdichtheid hebben, om de dag water krijgen.
Dicht tegen de borderrand aan zie ik in het klare maanlicht een veldmuis rondscharrelen. Dat spitse snuitje omhoog om omgevingsgeuren te vangen, razendsnel te detecteren, dan veilig en wel weer door te snuffelen tussen het vanavond gemaaide gras; iets verderop tussen bloeiende lavendel. Prachtig, die lichtvoetige beweginkjes.
Dan, de veldmuis gaat plots zigzaggen of-ie onraad voelt, ruikt. Het neusje gaat meer dan doorsnee strak omhoog, blijft dáár iets langer hangen. Het beestje duikt ineen of-ie van ergens onheil verwacht. Ieder moment waakzaam. En terecht: vanuit de border wervelt een donkere massa op hem af, slaat toe. Een verwilderde kat; nu met prooi.
Zo’n gebeurtenis,
hoe klein ook, die lang bijblijft,
aan het denken zet,
vooral aan iets diepers raakt
waar je stil van wordt, ontdaan.
Foto: Marianne Kieft
Ik bekom van de schrik; voel een massieve verontwaardiging en directe opstandigheid. Dat overweldigende waar geen ontkomen aan is, waar je volstrekt kansloos in bent.
Maar – of ik hierover iets te zeggen heb, mag hebben! Het gebeurt tussen die kat en de veldmuis. En morgen tussen een kiekendief of een buizerd en de zoveelste veldmuis of eendenpup.
In mijn eigen leven ken ik die situaties eveneens; vandaar misschien dat plaatsvervangend ontdane, dat onthutste; het aanvankelijk niet aanvaarden van instinctieve of aangeleerde patronen.
Vorige reflectie: Stil verdriet volgende vertelling: De whisky