Wat ik doe bedoel je niet te zeggen met mijn leven,
want je liet me vrij en in dit broze leven heb ik
snel ontdekt wat er scheelt aan mij: hemelzucht!
– en verder kinderstappen hoe ik het leven nader;
dat ik jou mis is slechts een beeltenis
van het grote heimwee naar de Vader! Later
vernam ik dat jij achting verkreeg in hoeverre
jouw preken aansloegen (een burnout-syndroom ter
beloning). Ik doe niets anders. Ook ik dien het woord.
Misschien dat poëzie verhevener is, maar beweren durf
ik niets, want mijn schrijven is eenzamer en het is
nog maar de vraag of mijn gemeente luistert. Zo
stond ik eens te preken voor de dieren, staande
op een houten bostafel te Driebergen, terwijl
een net zo verloren kameraad zijn hoofd
schudde en lachte (intens verdrietig ja)
stierf Franciscus opnieuw in mij.
Harm Joanan Rutgers
Vorig gedicht: Een foto heeft geen achterkant volgend gedicht: Zonder titel