Langszij tijdstilstand blijft de bal
– van waar dan ook en sinds wanneer –
boven zijn handen, in het spel;
de mededingers op hun plaats gezet.
Een onbevangen ruimte. Vaag maar
luchtlicht gaat de anekdote rond,
afgehekt, noch links noch rechts,
onder zomerrijk gebladerte.
Ik kijk en kijk, van achter langs;
mijn ogen worden lenig, groen.
Steevast hoor ik jou, je lach; flarden
van gesprek, met leegte ook; dagen
die we, zo het kon, hernemen zouden,
achterlaten, geweld aandoen desnoods.
Of: ik zeg je dit gedicht, besloten in
herinnering, dat jij, vader, ons beider
spel te spelen wist; en ik het liet.
Dit nu herzie. De jaren riepen terug –
Simon Buschman
Vorige reflectie: GBG-03b – Tot aanzijn brengen volgend beeldgedicht: GBG-05a – Het schaakspel