Soms vind ik als bij wonder een verrukkelijke foto in mijn mailbox. Deze foto van een simpel wit motje kreeg ik van Sabine Pintelon uit Lembeek. Ik twijfelde nog of het een libelle was, of een vliegje, maar het bleek gewoon een motje.
De vleugels lijken kapot, vooral de linker. Of is dit gezichtsbedrog? In de rechtervleugel zit-ten alvast gaatjes. Fragiel en transparant, dit motje. En mooi!
De lucht was blauw. De ochtend was helder en frugaal, het leven leek eenvoudig. De dag begon. In een paar minuten tijd schreef ik deze sedoka:
in het turkooisblauw
van de hemel lijkt ze wel
transparant ― als in een droom
zwevend naar de zon
met gehavende vleugels
haar voelhorens nog intact
Aantekening: licht turkoois heet eigenlijk cyaanblauw. Maar ik prefereer het woord turkoois, want cyaan klinkt zo chemisch.
Vorige kennismaking: René Rhee volgende kennismaking: Henk van der Werff