René Rhee (1970)
Foto’s bij rengareflecties.
Zoals zovelen maak ik al decennialang foto’s tijdens vakanties en bijzondere momenten, van mijn echtgenote, zoon en dochter, in de loop van een wandeling of – als de situatie het toelaat – op of rond mijn werk als ambulanceverpleegkundige. Eveneens wanneer ik er zomaar zin in heb, onafhankelijk van waar ik me op dat moment bevind – soms levert dat een fraaie toevalstreffer op. Ofwel, fotograferen vond en vind ik erg leuk. Tot voor kort zaten mijn foto’s ergens tussen de uitersten van kiekjes, best aardige foto’s en ‘die is raak’.
Enige tijd geleden raadde Simon, mijn vader, mij aan wat meer werk van fotograferen te maken. We hadden het er over. Ik vond het ook en ging een cursus volgen. Die bracht in mijn fotograferen van alles in beweging. En ik deed vervolgtrainingen, fotografeerde met steeds meer zin en resultaat. Het viel me trouwens al eerder op dat ik b.v. lijnenspel van een skyline, hefkranen, vergezichten en mierenlinten de moeite waard vind, dat ik best wel een gelaatsuitdrukking kan ‘pakken’ of natuurgebeurtenissen ‘zie’.
Sinds ik een écht fototoestel heb, gaat het – op een bepaald moment – trefzeker ‘klikken’ me nog beter af. En natuurlijk, ik ben ook regelmatig verbaasd om te zien hoe ná het kijken en mijn ‘vingertoptik’ een beeld tevoorschijn komt dat ik nog niet als zodanig gezien had.
Op dit moment is onze jonge hond Ollie, een Basset Fauve de Bretagne, zo vaak de moeite van het fotograferen waard: tijdens het uitlaten, zijn speelse momenten of uitdagend gedrag, zijn slapen en plots opkijken; zijn groter groeien. Dit alles is ook zo leerzaam; zo vertederend.
Toen Simon mij vroeg of ik een aantal foto’s voor deze website wilde verzorgen, ben ik daar graag op ingegaan. Foto en tekst; ik het fototoestel, hij de pen. En daarbij, ik denk dat mijn foto’s ook iets over mijzelf kunnen zeggen. Maar dat laat ik aan de kijker over.
Vorige kennismaking: Hanneke Meulink-Korf volgende kennismaking: Nicole Van Overstraete