Zij neuriet het wiegeliedje
dat moeder elke avond zong;
de bomen geven voluit schaduw,
een hangnet zou het hier wel doen;
de bogenbrug kijkt strak de weg af,
wachten duurt nu wachtenslang
Maar of hij ooit gekomen is;
hun baby slaapt, dat wel.
Thea van Duivenbode
Vorig gedicht: Mijn vader volgend gedicht: Oud hotel