daar tolt een teil voort,
zonder bodem – opgejaagd
door de najaarsstorm
Taniguchi Buson, 1715-1783
de herfststorm bedaart,
gaat geleidelijk over
in een zeegeruis
Ikenishi Gonsui, 1650-1722
Nora Schneider, Spanje, Cordoba
Simon Buschman, Zuid-Spanje
met niemand minder
dan een schaduw vlak naast me
de ruwe zee zien
doe een hand voor je ogen,
hoor wat de wind je toeroept
achter de duinen
veegden stormvlagen het bos
leeg van blad, plots kaal
het overviel je, de nacht
van zijn doodsmak, uitgevloerd
ik vrees de lente:
het dan moeten geloven
in nieuw leven, groei
maak je los van de natuur:
nu geldt enkel jóuw veerkracht
* * *
laten we wandelen
door de stad zodat ik weer
thuis raak in mijzelf
dan door het bos naar het duin,
gelouterd ginds de zee zien
Foto: René Rhee
Nora Schneider:
Decennia geleden volgde ik bij Simon Buschman vijf jaar colleges MO Pedagogiek, specialisatie Orthopedagogiek. Wekenlang was ik intensief bezig met de eindopdracht zoals die voor iedereen gold: ‘Orthopedagoog, verklaar je nader’. Boeiend en uitdagend zo’n zelfreflectie over je studie en over je persoonlijke ontwikkeling.
Ruim twintig jaar werkte ik in kinderhuizen voor langdurig zieke kinderen. Ronald, mijn man, werd accountant, op den duur baas van zijn accountantskantoor. We wilden geen kinderen.
Na twaalf jaar tweejaarlijkse Spaanse vakantiereizen kochten we een huis in Córdoba. Toen ik goed Spaans sprak, werd ik reisleidster voor Nederland-Spanje. Een heerlijke tijd.
Op een nacht struikelde Ronald op de ijzeren gangtrap. Hij maakte, blijf ik zeggen: een doodsmak. Daar lag hij. Ik ben uren naast hem blijven liggen, totaal uitgevloerd.
Kort hierna zagen Simon en ik elkaar in Córdoba, ‘als bij toeval’. Ieder herkende de ander direct. We hielden contact; ook hij ondersteunde mij. Zo werd het intense gemis iets milder:
dan door het bos naar het duin,
gelouterd ginds de zee zien
Foto: René Rhee
Schaduwspel
Voor Nora
Het alledaags moment — dat
wat ons bezighoudt, gebeurt, ontgaat —
drijft vanzelf mee onder de tijd
zoals wolken hun schaduwspel
daar diep beneden volgen, glijdend
over beken, dorpen, duin en strand,
binnen buiten boven de seizoenen
en
over dit opengewaaid landschap
— stormen hebben er huisgehouden —
waarin jij (hij elders) wandelt en wacht
of jullie leven ooit weer samenvalt.
Simon Buschman
Vorige renga: Renga met Henk van der Werff Volgende pagina: Reflectie van Job Degenaar